-Landia, ruszysz w końcu łaskawie swój tyłek z tego dachu? Zaraz wyruszamy!-

Pod niewielkim budynkiem, który miał dwa piętra... a raczej to co z nich zostało bo ruina ledwie się trzymała... stał wyraźnie zirytowany młodzieniec, który ewidentnie się śpieszył.

-Taak, taak... Już schodzę Baltazarze...-

Po tych słowach obok chłopaka z gracją wylądowała piękna dziewczyna. Na oko miała z dwadzieścia lat, lecz chłopak wiedział że może mieć znacznie więcej. Byłą pół-elfką, lecz mimo tego że inni wcale długo nie żyli, ona dzięki Rylfowi żyje tyle samo jak nie więcej co zwykłe elfy.

Baltazar zmierzył ją wzrokiem by ocenić czy jest gotowa do drogi, ale dobrze wiedział że tak jest. Była ubrana w lekką skórzaną zbroje a z tyłu przy pasie wisiały dwa krótkie miecze, chłopak dobrze wiedział że mimo iż normalnie było by to nie wygodne gdyby ich zaatakowali, ona potrafiła z niezwykłą szybkością je wyciągać i równie szybko eliminować przeciwnika.

*Dobrze że nie mam jej za wroga* Pomyślał.

-Czemu mi się tak przyglądasz? Zakochałeś się?-

Chłopak jak na zawołanie zarumienił się.

-N..nie gadaj głupot! Zbierajmy się, zaraz będzie świtać a zwiadowcy donieśli że w naszą stronę kieruje się niewielki oddział orków.

-Dobrze już dobrze, jestem gotowa. Możemy ruszać.-

Dziewczyna odwróciła się i ruszyła przed siebie, ale daleko nie zaszła... zrobiła zaledwie parę kroków i jak wystraszony kot odskoczyła do tyłu wyciągając oba miecze. Baltazar nie wiedząc o co chodzi dobył kostura który nosił na plecach i podbiegł do dziewczyny. 

-Co sie dzieje ?!

-Coś się zbliża do nas.. coś potężnego...-

Jak na zawołanie w ziemie gdzie wcześniej stała Landia, uderzył piorun chociaż niebo było bezchmurne. W miejscu trafienia pojawiła się zakapturzona postać. Gdy Landia spojrzała prosto pod kaptur, zauważyła tylko czerń cienia, który zakrywał twarz nieznajomego.

-Witajcie, drodzy poszukiwacze. Jestem Merwi, mag dziesiątego kręgu Ur. Przybyłem was zabić-

Oboje spojrzeli po sobie z przerażeniem i przygotowali się od razu do walki..